Türkiye’nin eğitim sistemi artık alarm vermiyor… çünkü çanlar çoktan sustu. Çocuklarımızın geleceği, müfredat tartışmalarının, ideolojik hesapların ve günü kurtarma politikalarının arasında eriyip gidiyor. Eğitimci bir yurttaş, bir baba ve bu ülkenin evladı olarak soruyorum: Böyle nereye kadar?
Yıllardır süren sistem değişiklikleri, pilot uygulamalar, “reform” adı altında yapılan makyajlarla ne öğretmen mutlu, ne öğrenci, ne de veli… En çok da öğrencinin yükü ağır. Test kitaplarının arasında sıkışmış, hayattan soyutlanmış, “başarısız” damgası yemekten korkan bir gençlik yetişiyor.
Sınıflar kalabalık, öğretmenler yorgun, yöneticiler tedirgin. Her yıl değişen sınav sistemleriyle öğrencinin istikrar duygusu yok ediliyor. Bugün ilkokula başlayan bir çocuğun hangi müfredatla mezun olacağını kimse bilmiyor.
Ve bir de liyakat meselesi… Öğretmen atamalarında torpil söylentileri, mülakatta elenen binlerce idealist genç öğretmen… Çocuklarımıza en iyi eğitimi verecek insanlar “yanlış” sorularla sistem dışına itiliyor.
Kırsaldaki bir çocukla büyük şehirdeki çocuğun eğitime erişim hakkı eşit mi gerçekten? Uzaktan eğitim sürecinde tablet dahi bulamayan binlerce öğrenci hâlâ unutuldu. Onlar da bu ülkenin geleceği değil mi?
Bugün lise ya da üniversite mezunu gençlerimizin büyük çoğunluğunun hayali artık Avrupa’da yaşamak, orada okumak, orada bir gelecek kurmak. Oysa güzel ülkemiz, Türkiye’miz, Avrupa’nın gözbebeği… Avrupalı insanlar Türkiye’ye göç ederken, bizim gençlerimiz ülkeyi terk etmenin yollarını arıyor. Bu büyük çelişki bize çok şey anlatmıyor mu?
Gençlerimiz, sınavlarda “başarısız” sayıldıklarında kendilerini değersiz hissediyor. Oysaki o çocukların içinde belki bir usta var, belki bir girişimci, belki bir sanatçı… Sanayide kendini geliştirecek, yeteneğiyle topluma yön verecek çocuklar sistem dışına itiliyor. Çünkü toplum, onları sadece diplomaya göre değerlendiriyor. Sanayide çalışmak, meslek sahibi olmak bir “başarısızlık” olarak görülüyor. Halbuki gerçek üretim orada başlıyor.
Çocuklarımızı sistem değil, sistemsizliğimiz kaybediyor.
Veliler umutsuz. Çocuklarının ne meslek sahibi olacağına dair umut değil, “hangi ülkeye gidebilir” sorusu var akıllarında. Beyin göçü artık sadece tıp ve mühendislik mezunlarının değil, lise öğrencilerinin hayali. Bu ülkede kalmak artık mücadeleye dönüşmüş durumda.
Çözüm? Elbette var. Ama önce niyet gerek. Eğitim politikaları partiler üstü bir mesele olmalı. Uzun vadeli, istikrarlı, çağdaş ve insana dokunan bir sistem inşa edilmedikçe, günü kurtaran her adım bizi daha da batırır.
Gelecek, bugünden inşa edilir. Ve biz, bugün kaybediyoruz.
Mecit Bayton – Eğitimci, Turizmci, Köşe Yazarı | Kahramanmaraş
